သိ၊ ၾကား၊ ျမင္ စ အိုသစ္ပင္
ဧရာနဒီ                   ျမစ္ေရသည္ကား
သြင္သြင္စီးသည္         ေျမာက္မွေတာင္သို႕.......။
ထိုျမစ္ဧရာ               ပါတ္ေခြကာတည္
အုတ္က်စ္ေက်ာ္ေအး    မႏၲေလး ဟု
သညာေပၚလြင္           ကမၸည္းတင္သည္
ေနမိခဲ့တာ                 မႏၲလာ.....။
ငယ္စဥ္ခါမွာ               ျမင္ကာသာခဲ့
ၾကင္နာကၽြမ္းလွ         သူ႕မ်က္ႏွာကုိ
ရင္မွာတသ               ေငးခဲ့ရသည္
ဧရာနဒီ                    သက္ေသတည္လွည့္.......
သူနဲ႕ဆံုခဲ့                  ထိုသစ္ရိပ္အို
......................................................
ဆည္းဆာတိမ္ေတာက္  ထိုခ်ိန္ေရာက္လွ်င္
ေတာက္ပမ်က္၀န္း         စုိစိုရႊန္းတည့္
ေမာ့ၾကည့္လ်က္သာ      ေငးမိသည္မွာ
ရင္မွာတမ္းတ               ခ်စ္သက္လ်ာ
ထိုသို႕ဆံုလာ                ခ်ိန္ကာလေညာင္း
ရာသီေျပာင္းေရြ႕            ေဆာင္းငါးၾကာခ်ီ
မိုးငါးလီနွင့္                  ပဥၥေျမာက္ေႏြ
ေရာက္ခဲ့ေလေသာ္........
တစ္ခါတစ္ေခါက္          အလယ္ေရာက္ခဲ့
ဧရာကမ္းက                ပင္အိုရိပ္ဆီ
ေအးျမေစသည္            ခိုမိသည္းအူ
ၿငိမ္းရိပ္လွဴလ်က္     .......................
ထိုစဥ္ခဏ                 တမ္းတသည္မွာ
ပင္အိုရိပ္နား               ခိုကာသြားသည့္
ႏွလံုးကၽြမ္းမွ်                ခ်စ္ဦးသူ
.....
ထိုသစ္ရိပ္အို             သက္ေသဆုိလ်က္
ေနာင္ဘ၀မ်ား           ေရွာင္မသြားဘဲ
ဆုံစည္းေစတည့္        ခ်စ္သူမွာ...
အကၽြန္႕ကိုထား         တိုင္းတစ္ပါးသို႕
စြန္႕ေျပးဖယ္ကာ         သြားလွည့္ပါၿပီ
အိုရိပ္သစ္ပင္            ျမင္ေစခ်င္လွ
ကၽြန္႔ဘ၀ကို      .................
သို႕ပင္ေသာ္ျငား        စကားသက္ေသ
ထားခဲ့ေပလ်က္         သစ္ရိပ္ပင္အို
သိပါစ.....
ႏြမ္းလ်ပူဆဲ            ဆယ္ေႏြကဲသည္
ႏွလံုးသည္းဒဏ္      ကြယ္ဖုန္းရန္တြက္
ကၽြန္ခ်ဥ္းလာသံ      ၾကားပါးစ
ဧရာႏွင့္ဆိုင္           သြင္သြင္ျပိဳင္လ်က္
စီးဆင္းက်သည့္      ရင္ျဖစ္မ်က္ရည္
အိုသစ္ရိပ္ပင္         ျမင္ပါစ..........
တစ္ျပည္ရြာသို့ စြန္႕ခြာသြားသည့္ ခ်စ္ဦးသူသို႕ တမ္းတျခင္း စာမ်က္ႏွာမ်ားအား အလြတ္ စိတ္ကူးျဖင့္ ပံုေဖာ္ပါသည္